Gazze’deki masum insanlar üzerinde İsrail vahşeti başladığı günden itibaren, vahşeti duyurma, Siyonizm alçaklığını kınama, insanları duyarlılığa davet etme konusunda yazılar yazarak, görseller ve marşlar paylaşarak üzerine düşen sorumluluğu Hz. Ali’nin “Bir zulme engel olamıyorsanız onu herkese duyurun!” ölçüsünde yerine getirmiş ve vicdanını, merhametini Gazze konusunda hep korumuş bir yazar olarak, İsrail ve Hamas arasındaki ateşkes anlaşması karşısında, her hassasiyeti olan insanlar gibi çok büyük mutluluk yaşadım. Ateşkes anlaşmasının Gazze’ye ulaşması sonucu oradaki insanlardaki sevinç çığlıkları yüreğimize su serpti. Dünlerde, İsrail bombalarıyla yitirdiğimiz Gazze’deki masum insanlar için yüreğimiz kan ağlarken, bugün Gazze’deki masumların ateşkes için sevinç gözyaşlarını görünce, “giden canları kurtaramadık, umarım kalanları yaşatırız” temennisiyle bizler de o gözyaşlarında yüreğimizi yıkadık. 470 gündür 50 bine yakın masum insanı kaybetmenin hüznünü yaşadık. Hele o bebekler, hele o çocuklar… Siyonist yaratıkların elinden kurtaramadık onları, hak ettikleri yaşam için koruyamadık onları…
Dünya bugüne kadar bu vahşet karşısında kör ve sağır gibi davranmayı tercih etti. Ya o kendi soydaşını, dindaşını vahşetin kanlı kollarında yapayalnız bırakan o İslam dünyası… En çok yüreğimizi yakan ve “His yok, hareket yok, acı yok... Leş mi kesildin?” diyerek sürekli sitem ettiğimiz o İslam dünyasının korkaklığı, pısırıklığı, vurdumduymazlığı, katille iş birliği; umut bağlayan Müslümanlar için çok büyük utancı ve hayal kırıklığı olmuştur.
Hani Aliya İzzetbegoviç diyordu ya: "Ve her şey bittiğinde, hatırlayacağımız şey; düşmanlarımızın sözleri değil, dostlarımızın sessizliği olacaktır."
İşte o İslam dünyasının sessizliği de böyle bir şey... Keşke hatırlamasak, keşke unutabilsek… Ama unutmak ne mümkün!
Gazze’nin başına gelen vahşetten İslam dünyası bir ders çıkarır mı? Duamız ders çıkarması yönündedir. Fakat şu oturmuş manzaraya bakıyorum da henüz bir umut ışığı yok gibi… Gazze’de onbinlerce masum insan çoluk çocuk demeden öldürülürken, Türkiye’de kanına Siyonizm kanı enjekte edilmiş bazı insan suretindeki şeytanların “Filistin bizim davamız değil” demesi, "Filistinli kardeşlerimizin kanı pek tatlı" demesi, İsrail askerlerine dua etmesi de ataları üç kıtaya adalet dağıtmış bu toprakların ayıbı olmuştur. Ne utanç verici değil mi? Masum insanlar karşısında bu duruşu olanların ruhuna düpedüz Siyonizm şeytanı girmiştir. Bu Siyonizm ruhu, Türkiye topraklarında maalesef hala barınıyor.
Gazze’deki ateşkes, aklını, vicdanını, üzüntüsünü ve dualarını o bölgeye kilitlemiş dünyadaki her insana; mazlumların yaşaması, Gazze’deki viraneyi inşa etmesi, yetimlere ve öksüzlere sahip çıkması adına bir umut olmuştur.
Gazze’deki ateşkesi "Bu epik ateşkes anlaşması, yalnızca kasım ayında kazandığımız tarihi zaferin bir sonucu olarak gerçekleşebilirdi" şeklinde dünyaya duyuran Trump umarım ateşkesin tavizsiz uygulanıp-uygulanmadığına dair takipçisi olur. Çünkü İsrail öyle aşağılık bir karakter sahip ki, dünya ateşkesi duyduğu halde, Gazze’de sevinen insanların üzerine bile bomba yağdırmaktan ve masum insanları öldürmekten vazgeçmedi. İsrail’i maddiyat-silah ve motivasyonla besleyen bugüne kadar Amerika olmuştur. İsrail bu güçten mahrum bırakılırsa, dünyaya hesap vereceği günler en kısa zamanda gelecektir. Netanyahu ve kadrosunun yalvararak öldüğü günleri görmek en büyük temennimizdir. Baksanıza öyle alçaklar ki, ateşkesin duyurulduğu gün yine cayma, vahşete devam etme yolları arıyorlar. İsrail belasını arıyor. Elbet bir gün bulacak!
Özellikle bu vahşet sürecinde dilimize pelesenk olmuş “Bir sabah gelecek, kardan aydınlık” marşını Gazze’nin yaralarını sararak hep beraber söylemek umuduyla… Gazze’nin şehitlerine rahmet olsun!
